گرشوق به راهت قدمی پیش برآرد

چون آبله بالیدنم از خویش برآرد

آنجاکه خیال تو دهد عرض تجمل

تنهایی ام از هر دو جهان بیش برآرد

مقبولی و اوضاع مخالف چه خیال است

در دیده خلد گر مژه ام نیش برآرد

امروز در بسته به روی همه باز است

آیینه مگر حاجت درویش برآرد

از نسخهٔ کیفیت امکان ننوشتند

لفظی که کسی حاصل معنیش برآرد

گر شوخی لیلی نشود دام تحیر

مجنون مراکیست ادب کیش برآرد

فریاد کزین قلزم وحشت نتوان یافت

موجی که نفس بی غم تشویش برآرد

با برق سواران چه کند سعی غبارم

واماندگیی هست اگر پیش برآرد

نومیدی سودازدگان نیز دعایی ست

امید که آن نوخط ما ریش برآرد

بیدل چمن آرای گریبان خیالیست

یارب نشود آنکه سر ازخویش برآرد